Εορτάζοντες την 15ην του μηνός Ιουλίου

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΗΡΥΚΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΤΤΑ, η μητέρα του

Ο ΑΓΙΟΣ ΛΟΛΛΙΑΝΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΒΟΥΔΙΜΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ, ο Ισαπόστολος, βασιλιάς των Ρώσων.

ΕΥΡΕΣΗ ΤΙΜΙΑΣ ΚΑΡΑΣ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΜΑΤΡΩΝΑΣ, της Χιοπολίτιδας

ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΥ Β, του Νέου

Ο ΑΓΙΟΣ SWITHN (Αγγλοσάξωνας), Ανακομιδή λειψάνων του

Η Αγία Ιουλίττα καταγόταν από το Ικόνιο. Ήταν ενάρετη χριστιανή γυναίκα και όταν χήρεψε δε ξαναπαντρεύτηκε, αλλά ζούσε με ευσέβεια, αφοσιωμένη στην ανατροφή του γιου της, Κηρύκου. Όταν ξέσπασε ο σκληρός διωγμός επί Διοκλητιανού, η Ιουλίττα πήρε τον τριετή γιο της και κατέφυγε στη Σελεύκεια. Αλλά ο διωγμός είχε επεκταθεί κι εκεί. Τότε, με το γιο της στην αγκαλιά, πήγε στην Ταρσό της Κιλικίας.

Ο έπαρχος Αλέξανδρος έμαθε για την Ιουλίττα και αμέσως τη συνέλαβε. Προσπάθησε με ποικίλους κολακευτικούς λόγους να την ελκύσει στα είδωλα. Και όταν είδε ότι δεν τα κατάφερε, πήρε τον Κήρυκο από την αγκαλιά της (τη στιγμή που το άγιο παιδί ψέλλιζε μπροστά του το όνομα του Χριστού) και τον έριξε με δύναμη στις σκάλες του βήματος, με αποτέλεσμα να του σπάσει το κεφάλι και το παιδί να πεθάνει επί τόπου. Πύρινο μαχαίρι πέρασε από την καρδιά της Ιουλίττας.

Έσφιξε τις παλάμες της και είπε: «Κακούργε άρχοντα, όπως συνέτριψες το κεφάλι του παιδιού μου, έτσι θα συντριβεί και η ψεύτικη θρησκεία σου». Θυμωμένος τότε ο έπαρχος, αμέσως αποκεφάλισε και την ίδια, για να μιμηθεί έτσι τη γενναία μητέρα των Μακκαβαίων, για την οποία λέει η Άγια Γραφή:

«Ύπεραγόντως δε ή μήτηρ θαυμαστή και μνήμης αγαθής αξία, ήτις απολυμένους υιούς επτά συνορώσα μιας υπό καιρόν ημέρας εύψύχως έφερε δια τας επί Κύριον ελπίδας»1. Δηλαδή, είναι αξιοθαύμαστη και άξια αγαθής μνήμης η μάνα, που αν και έβλεπε να πεθαίνουν τα επτά παιδιά της μέσα σε μια μέρα, αυτή το υπέμεινε γενναία, διότι στήριζε τις ελπίδες της στον Κύριο.

1.Β’ Μακκαβαίων, ζ’ 20.

Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ό υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Η καλλιμάρτυς του Χρίστου Ιουλίττα, συν τριετεί αμνώ αυτής τω Κηρύκω, δικαστού προ βήματος παρέστησαν φαιδρώς, εύτολμοι κηρύττοντες. την χριστώνυμον κλήσιν, άμφω μη πτοούμενοι, απειλάς των τυρράνων και στεφηφόροι νυν εν ουρανοίς, αγαλλιώνται. Χριστώ παριστάμενοι.

Μαρτύρησε, αφού θανατώθηκε από δήμιους με κλωτσιές.

Ο θαρραλέος αυτός στρατιώτης του Χριστού καταγόταν από τη νήσο Τένεδο και υπήρξε από τα πρώτα ολοκαυτώματα της πίστης, στον τότε διωγμό κατά της Εκκλησίας επί Διοκλητιανού. Επειδή δε θέλησε να θυσιάσει στα είδωλα, τον έδεσαν και τον έδειραν σκληρά. Ο Αβούδιμος, όμως, μία απάντηση είχε συνεχώς στο στόμα του: «ΕΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ». Κατόπιν του έσχισαν τα πλευρά με σιδερένια νύχια και επειδή συνέχιζε να ομολογεί τοΝ Χριστό, τον θανάτωσαν με αποκεφαλισμό.

Άγιος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και γιος του ηγεμόνα του Κιέβου Σβιατοσλάβ. Γεννήθηκε το έτος 949 μ. Χ. Η μητέρα του ονομαζόταν Μαλούσα και ήταν πρώτα υπηρέτρια της μητέρας του συζύγου της, δηλαδή της Αγίας βασίλισσας Όλγας, που ήταν η πρώτη που έγινε χριστιανή στη Ρωσία και οδήγησε πολλούς στην ευσέβεια. Όταν ο Βλαδίμηρος κατέλαβε το θρόνο του Κιέβου, στην αρχή ήταν ειδωλολάτρης και έτσι ενεργούσε. Πήρε πολλές συζύγους και απόκτησε 12 γιους και 11 θυγατέρες.

Κατόπιν όμως, με τις θερμές προσευχές της αγίας γιαγιάς του και τη θεία φώτιση – πολλά σημεία λέγονται για την προσέλευσή του στον χριστιανισμό – πίστεψε στον Χριστό και βαπτίστηκε στο Κίεβο το έτος 897. Παντρεύτηκε την αδελφή του αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Βασιλείου Β’ του Βουλγαροκτόνου, Άννα, και γκρέμισε όλα τα είδωλα που υπήρχαν στη χώρα. Βάπτισε τους περισσότερους Ρώσους χριστιανούς και έκτισε δύο ωραίες εκκλησίες στο Κίεβο. Η ζωή του άλλαξε ριζικά και έγινε αληθινός Χριστιανός και βοήθησε πάρα πολύ για την εξάπλωση του Χριστιανισμού. Απεβίωσε ειρηνικά στις 15 Ιουλίου του έτους 1015.

Βλέπε βιογραφικό της σημείωμα στις 20 Οκτωβρίου, όπου η κυρίως μνήμη της.

Βλέπε σχετικά αποβίωση αυτού την 2α Αυγούστου

Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο «Οι Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων», του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.