Εορτάζοντες την 18ην του μηνός Αυγούστου

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΦΛΩΡΟΣ και ΛΑΥΡΟΣ

ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΩΝ ΠΕΝΗΤΩΝ (ΦΤΩΧΩΝ)

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΡΜΟΣ (ή ΕΡΜΗΣ), ΣΕΡΑΠΙΩΝ και ΠΟΛΥΑΙΝΟΣ

Η ΑΓΙΑ ΙΟΥΛΙΑΝΗ, πλησίον του Στροβίλου

Ο ΑΓΙΟΣ ΛΕΩΝ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΟΣΙΟΙ ΑΣΚΗΤΕΣ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΓΕΩΡΓΙΟΣ και ΙΩΑΝΝΗΣ, Πατριάρχες Κωνσταντινούπολης

ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΒΑΡΝΑΒΑΣ, ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ και ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ

Ο ΟΣΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ, ο Αγιορείτης

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΟΣΙΟΥ ΑΡΣΕΝΙΟΥ του νέου, εν Πάρω.

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ο Μοναχός από τη Σαμαρίνα της Πίνδου.

Ήταν δίδυμα αδέλφια και ήταν άρρηκτα ενωμένοι δια της θερμής πίστεως και αγάπης που είχαν προς τον Χριστό. Κατάγονταν από το Βυζάντιο και είχαν διδαχθεί το χριστιανισμό και την τέχνη του λιθοξόου από τους Αγίους Πρόκλο (και όχι Πάτροκλο, όπως λανθασμένα γράφεται από ορισμένους Συναξαριστές και η  μνήμη του έτσι λανθασμένα επαναλαμβάνεται και την 21η Ιανουαρίου) και Μάξιμο, οι όποιοι υπέστησαν και μαρτυρικό θάνατο για τον Χριστό.

Μετά το θάνατο των διδασκάλων τους, ο Φλώρος και ο Λαύρος αναχώρησαν στην Ιλλυρία και διάλεξαν σαν τόπο διαμονής τους την πόλη Ουλπιανά. Στην πόλη αυτή εργάζονταν την τέχνη τους, αλλά συγχρόνως μέσω αυτής προσπαθούσαν για την εξάπλωση του Ευαγγελίου.

Εκεί υπήρχε και κάποιος Ιερέας ειδώλων, ονομαζόμενος Μερέντιος. Ο γιος αυτού, Αθανάσιος, από το ένα του μάτι έπαθε τύφλωση που από την ιατρική επιστήμη δε βρήκε θεραπεία. Τότε πλησίασε τους δύο τεχνίτες αδελφούς, οι όποιοι με την επίκληση του ονόματος του Χριστού θεράπευσαν το μάτι του γιου του ειδωλολάτρη Ιερέα, με αποτέλεσμα να πιστέψουν και οι δύο στον Χριστό.

Μόλις το έμαθε αυτό ο έπαρχος Λύκων, συνέλαβε τους δύο αδελφούς και, αφού τους βασάνισε φρικτά, τους έριξε μέσα σ’ ένα πηγάδι, όπου και παρέδωσαν το πνεύμα τους. Έτσι, οι δύο τεχνίτες αδελφοί μπήκαν στην αιώνια πόλη, “ης τεχνίτης και δημιουργός ο Θεός”1. Της οποίας, δηλαδή, τεχνίτης και κτίστης είναι αυτός ο Θεός.

1. Προς Εβραίους Επιστολή, ία’ 10.

Ευσεβείας τοις τρόποις έγγυμναζόμενοι, του μαρτυρίου την τρίβον διαπεράτε καλώς, ως αύτάδελφοι κλεινοί Χριστόν δοξάσαντες· όθεν γεραίρομεν υμάς, ως γενναίους Άθλητάς, Φλώρε και Λαύρε βοώντες* Από παντοίας ανάγκης, ρύσασθε πάντας ημάς Άγιοι.

Θανατώθηκαν από τον Λικίνιο δια πυρός, επειδή κατέστρεψαν τα είδωλα του ναού. Το ναό αυτό έκτισαν οι Άγιοι Φλώρος και Λαύρος. Τα χρήματα όμως που τους έδωσε ο βασιλιάς αυτός για την ανέγερση του ναού, οι άγιοι τα έδωσαν στο πλήθος αυτό των φτωχών, οι όποιοι, με προτροπή των Αγίων Φλώρου και Λούρου, κατέστρεψαν τα είδωλα του ναού και τον μετέτρεψαν, τρόπον τινά, σε χριστιανικό.

Ήταν τέκνα της Ρώμης και διακρίνονταν για το ζήλο τους στη διάδοση της πίστης και εναντίον της πολεμικής των ειδωλολατρών. Καταγγέλθηκαν στις αρχές και έμειναν σταθεροί στην ομολογία της πίστης τους. Τότε, μια σειρά από άγρια βασανιστήρια τους περίμεναν. Στην αρχή τους έδειραν αλύπητα και έπειτα τους έριξαν σε μια φυλακή σκοτεινή και δυσώδη. Εκεί τους ταλαιπωρούσαν με πολλές στερήσεις και κακοπάθειες.

Αλλά τίποτα δεν κατάφερε να τους κλονίσει. Τότε τους έβγαλαν από κει και αφού τους έδεσαν σφιχτά με σχοινιά, τους έσυραν οι όχλοι σε ανώμαλο έδαφος, γεμάτο με πολλές και κοφτερές πέτρες. Έτσι οι σάρκες τους κομματιάστηκαν και τα κεφάλια τους γέμισαν από πληγές και αίματα. Οι ψυχές τους όμως ανέγγιχτες, πέταξαν στον Σωτήρα Χριστό για να αναπαυτούν αιώνια κοντά Του.

Μάλλον είναι η  ίδια με αυτή της 21ης Δεκεμβρίου, που μαρτύρησε στη Νικομήδεια.

Μαρτύρησε στα παράλια των Μύρων της Λυκίας. Πιθανώς να είναι ο ίδιος με αυτόν της 18ης Φεβρουαρίου.

Απεβίωσαν ειρηνικά.

Ό Πατριάρχης Ιωάννης ο Ε’ διαδέχτηκε τον Θωμά Β’ το έτος 668 και πατριάρχευσε μέχρι το 674. Προηγούμενα, πρεσβύτερος της Εκκλησίας της Κων/πολης είχε υπηρετήσει σαν πρωτέκδικος και χαρτοφύλακας του Πατριαρχείου και σκευοφύλακας της αγίας Σοφίας. Διακρίθηκε για το ορθόδοξο φρόνημά του και ποίμανε την εκκλησία ειρηνικά επί Κων/νου του Πωγωνάτου. Υπήρξε φιλάνθρωπος, αφιλοχρήματος, ζούσε με μεγάλη μάλιστα απλότητα και πάντα έλεγε ότι τίποτα άλλο δεν τιμά τον κληρικό και μάλιστα τον Ιεράρχη, όσο η απλότητα της ζωής του και η διάθεση των εισοδημάτων του για τους πεινασμένους και γυμνούς.

Ο Πατριάρχης Γεώργιος ο Α’ πατριάρχευσε από το 678 μέχρι το 683. Προηγούμενα είχε κάνει Σύγκελος του Πατριαρχείου και σκευοφύλακας της Αγίας Σοφίας. Επί Γεωργίου Α’ συγκροτήθηκε στην Κων/πολη η έκτη Οικουμενική Σύνοδος που αναθεμάτισε τους αιρετικούς μονοθελητές. Για το χαρακτήρα του Πατριάρχη αυτού γράφτηκε ότι ήταν “Νομεύς αγαθός του Θεού νόμων φύλαξ”.

Δεν έχουμε σαφή βιογραφικά τους στοιχεία. Μόνο από το “Νέον Λειμωνάριον” μαθαίνουμε ότι απεβίωσαν ειρηνικά κατά το έτος 412. Απ’ αυτούς ο Βαρνάβας ήταν Ιδρυτής της Μονής Σουμελά, ο Σωφρόνιος ήταν ανεψιός του ενώ και οι δύο ήταν στην καταγωγή Αθηναίοι. Ο Χριστόφορος καταγόταν από την Τραπεζούντα και υπήρξε νέος Ιδρυτής της Μονής Σουμελά, μετά την ερήμωσή της.

Γεννήθηκε στην Ήπειρο από γονείς ευσεβείς το 18ο αιώνα. Από μικρός διακρινόταν για τη σεμνή ζωή του και το σεβασμό του στα θεία. Όταν ήλθε σε ηλικία γάμου, οι γονείς του τον πάντρεψαν παρά τη θέλησή του με μια σεμνή γυναίκα. Άλλα τη νύχτα του γάμου, έφυγε στο Άγιον Όρος. Εκεί, στη σκήτη της Αγίας Άννας δοκιμάστηκε και εκάρη μοναχός. Αργότερα χειροτονήθηκε Ιερέας και έφτασε σε μεγάλα ύψη αγιότητας. Η  ζωή του υπήρξε ενάρετη και αγγελική. Η  πνευματική του τελειότητα ήταν παράδειγμα όχι μόνο στους αδελφούς της Σκήτης της Αγίας Άννας, αλλά και σ’ όλο το Άγιον Όρος. Έτσι οσιακά αφού έζησε, απεβίωσε ειρηνικά.

Των Όσιων τον βίον ακριβώς μιμησάμενος, μέτοχος αυτών ανεδείχθης, θεοφόρε Σωφρόνιε· όσίως γαρ βιώσας επί γης, των θείων δωρεών εν ούρανοίς, ήξιώθης και παρέχεις πάσιν ημιν, την χάριν σου τοις κράζουσι* δόξα τω δεδωκότι σοι ίσχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω έκπληρούντι δια σου, ημών τα αιτήματα.