Όταν πηγαίνουμε στην εξομολόγηση να νιώθουμε ότι στεκόμαστε μπροστά στον ίδιο τον Χριστό
Όταν πηγαίνουμε στην εξομολόγηση να νιώθουμε ότι στεκόμαστε μπροστά στον ίδιο τον Χριστό
Χρειάζεται ανδρεία στάση! Ξεκάθαρη!
Όχι μισόλογα, δεν ήξερα και δικαιολογίες.
Μπροστά σε αυτή την ανοιχτή αγκαλιά με ματωμένα χέρια επάνω στον Σταυρό δεν χωράνε μισές κουβέντες. Παίρνω ολοκληρωτικά την ευθύνη των πράξεών μου με πληρότητα. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να θεραπευτούμε πραγματικά.
Όταν κάνουμε την αμαρτία μας αλλά από το 100% το 90% το ρίχνουμε σε τρίτα πρόσωπα, τότε τα αγκάθια θα μείνουνε μέσα μας ακόμα και αν έχουμε εξαγορευτεί στο πετραχείλι.
Όταν πηγαίνουμε στην εξομολόγηση να νιώθουμε ότι στεκόμαστε μπροστά στον ίδιο τον Χριστό
Λίγες λέξεις απλές με ευθύνη και ελευθερώνεσαι. «Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου». Τότε φεύγουν όλα τα βάρη και είσαι έτοιμος να πετάξεις. Είσαι έτοιμος να ανέβεις πάλι τα σκαλιά προς τον ουρανό.
Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι εξομολογούνται ένα 5%, ένα 50% κουτσομπολεύουν άλλους, ένα 30% τα έχουν με τον Θεό που δεν τους κάνει τα χατήρια, και ένα 15% ζητούν αυτοδικαίωση και χειροκρότημα.
Τελικά εξομολογείται ο άλλος 20 χρόνια και το αποτέλεσμα είναι ίσως να έχει γίνει και χειρότερος, διότι όχι μόνο δεν θεραπεύεται αλλά βουλιάζει στον βούρκο που έχει φτιάξει ο ίδιος και του αρέσει κι όλας!
Με αυτόν τον τρόπο η Θεία Κοινωνία αντί να είναι οντολογικό γεγονός ένωσης και πόθου, γίνεται απλά μια τυπική θρησκευτική διαδικασία.
Ανοίγει το στόμα στον Χριστό, αλλά η καρδιά μπορεί να ανήκει στον διάβολο.
Ο περισσότερος κόσμος θέλει τελικά να ακολουθήσει μια αναβαθμισμένη έκδοση του εαυτού του αντί το πρόσωπο του Χριστού. Λατρεύουμε σαν Θεό έναν φαντασιακό εαυτό και τον τροφοδοτούμε με ό,τι μας ζητήσει. Υποδούλωση!!..Τι είναι μετάνοια τελικά ;
Να διαλυθείς μπροστά στα ποδάρια του Χριστού και να πάρεις απόφαση να τον ακολουθήσεις ακόμα και μπουσουλώντας μέσα στα τραύματα σου.
Τελικά είμαστε αιχμάλωτοι του ίδιου μας του εαυτού. Έχουμε εξαπατήσει τον βαθύτερο εαυτό μας με προσδοκίες, φαντασιώσεις, όνειρα και ματαιοδοξίες. Είμαστε σε ένα κελί κλεισμένοι και απογοητευμένοι. Έχουμε τα κλειδιά αλλά δεν θέλουμε να βγούμε έξω!
Μας αρέσει μέσα εκεί στο υπόγειο διότι φοβόμαστε το Φως! Θέλει ευθύνη να σπάσεις τα δεσμά, δεν είναι εύκολο. Ευτυχώς που η χάρις του Θεού δίνει στον άνθρωπο την ομορφιά της απλότητας και δεν χρειάζεται να ζητήσει τίποτα, παρά μονάχα το πρόσωπο του Χριστού και τη Βασιλεία του Θεού. Όλα τα υπόλοιπα τι να τα κάνεις, αφού δεν θα περάσουν τον Θάνατο;
Να ζητάμε τον Χριστό, να Χριστοποιήσουμε τη ζωή μας ….
π. Σπυρίδων Σκουτής
