Βάζω τα παιδιά μου για ύπνο στις 19.30 το απόγευμα και έχω λόγο που είμαι αυστηρή με αυτό
Βάζω τα παιδιά μου για ύπνο στις 19.30 το απόγευμα και έχω λόγο που είμαι αυστηρή με αυτό
Ποτέ πριν δεν υπήρξε μεγαλύτερη διάσταση απόψεων στο θέμα της ανατροφής των παιδιών και των συνηθειών που έχουν οι μαμάδες. Θέματα όπως η διατροφή, οι τρόποι πειθαρχίας και η σχολική εκπαίδευση συχνά δημιουργούν δύο «στρατόπεδα» που μάχονται ανελέητα υποστηρίζοντας το καθένα σθεναρά τις δικές του απόψεις και το θέμα του ύπνου των παιδιών δεν αποτελεί εξαίρεση.
Σύμφωνα με την εμπειρία μου υπάρχουν δύο τύποι γονέων. Εκείνοι που είναι πολύ αυστηροί με το πρόγραμμα του ύπνου και βάζουν νωρίς τα παιδιά τους για ύπνο και εκείνοι που δεν έχουν συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και χαλαρώνουν μόνο όταν τα παιδιά τους αποφασίσουν από μόνα τους να γείρουν στο μαξιλάρι τους και να κοιμηθούν.
Εντάσσομαι πανηγυρικά στην πρώτη κατηγορία. Είμαι πάρα πολύ αυστηρή με το θέμα του ύπνου. 19:30 το αργότερο τα παιδιά είναι στα κρεβάτια τους και κοιμούνται.
Πέρυσι μία φίλη μου μας κάλεσε το Πάσχα στο εξοχικό της για να δουν λέει τα παιδάκια τα πυροτεχνήματα το βράδυ της Ανάστασης. Ανάσταση; Στις 12:00 τη νύχτα; Δεν υπήρχε περίπτωση. Μέχρι τις 12:00 το βράδυ τα παιδιά μου θα έχουν κοιμηθεί ήδη 4,5 ώρες. Φυσικά και δεν δέχτηκα. Τα παιδιά μου πέφτουν για ύπνο πριν δύσει ο ήλιος και έτσι πρέπει να γίνεται.
Τους πρώτους μήνες της ζωής τους δούλεψα σκληρά για να τις βάλω σε πρόγραμμα και να κοιμούνται νωρίς.
Η οικογένειά μου είναι της νοοτροπίας «κοιμόμαστε νωρίς για να ξυπνάμε νωρίς», αλλά ανεξάρτητα από το τι ώρα πέσουν τα παιδιά για ύπνο ξέρω ότι η μικρή μου κόρη που είναι μόλις δύο χρόνων κάποια στιγμή προς το πρωί θα με ξυπνήσει αρκετά νωρίτερα απ’ ότι πρέπει τραγουδώντας και χτυπώντας χαρούμενη τα πόδια της στον τοίχο.
Βάζω τα παιδιά μου για ύπνο στις 19.30 το απόγευμα και έχω λόγο που είμαι αυστηρή με αυτό
Χαριτωμένο αλλά μερικές φορές είναι πολύ νωρίς και δεν σας κρύβω ότι θέλω να κοιμηθώ λίγο παραπάνω, μέχρι όμως να μεγαλώσουν και να μπορούν να ρυθμίζουν μόνες τους το υπνοδιάγραμμα τους θα αποφασίζει η μαμά τι ώρα θα πέφτουν για ύπνο. Πριν κάνω παιδιά κοιμόμουν πολύ πιο αργά, τώρα όμως αναγκαστικά κοιμάμαι και εγώ πιο νωρίς.
Ευτυχώς που και οι δύο είναι μικρές ακόμα και δεν καταλαβαίνουν ότι κοιμούνται όντως πολύ νωρίτερα από τα άλλα παιδιά. Δεν ξέρουν ότι την ώρα που εκείνες κοιμούνται τα άλλα παιδάκια είναι ακόμα έξω και παίζουν, ότι στην τηλεόραση βάζει κάτι πολύ ωραίες παιδικές σειρές ή ότι χάνουν όμορφες, οικογενειακές, βραδινές δραστηριότητες.
Η απάντησή μου σε αυτό; Δεν κινδυνεύεις από κάτι που δεν γνωρίζεις.
Ο κόσμος είναι καλύτερος όταν είναι τα παιδιά χαρούμενα. Όταν τα παιδιά μου ξεκουράζονται είναι χαρούμενα και όταν είναι εκείνα χαρούμενα είμαι και εγώ. Καταλάβατε πού το πάω; Στο σπίτι μου ύπνος = ευτυχία γι’ αυτό για τα επόμενα χρόνια θα προτιμήσω τον ύπνο και την ξεκούραση των παιδιών και συνεπώς τη δική μου κι ας θυσιάζω την κοινωνική μου ζωή.
Μου κάνει μεγάλη εντύπωση όταν βλέπω γονείς να αφήνουν τα παιδιά τους μέχρι πολύ αργά ξύπνια.
«Μου φαίνεται απίστευτο που αφήνεις το παιδί ξύπνιο μέχρι να αλλάξει ο χρόνος. 12:00 είναι πολύ αργά» είπα στην καλύτερή μου φίλη όταν έμαθα ότι η τετράχρονη κόρη της έμεινε ξύπνια παραμονή Πρωτοχρονιάς τόσο αργά για να αλλάξει το χρόνο μαζί με τους γονείς της. «Μου αρέσει να έχω τα παιδιά μου κοντά μου τέτοιες στιγμές», μου είπε με νόημα κλείνοντας μου το μάτι.
Είναι η καλύτερη μου φίλη και δεν την παρεξηγώ. Υπάρχει αμοιβαία κατανόηση ότι έχουμε διαφορετικές απόψεις στο θέμα αυτό.
Πολλές φορές ξεχνάω ότι δεν λειτουργούν όλες οικογένειες όπως η δική μου. Υπάρχουν νήπια που μένουν ξύπνια μέχρι τις 9 ή τις 10 το βράδυ, ακόμα και πιο αργά. Μπορεί αυτό το πρόγραμμα να λειτουργεί για κάποιους γονείς, όχι όμως για τα δικά μου παιδιά. Όπως μου κάνει εντύπωση όταν ακούω ότι αφήνουν τα παιδιά τους τόσο αργά ξύπνια έτσι και εκείνοι λογικά αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο όταν ακούνε τα παιδιά μου κοιμούνται από τις 19:30. Λογικό είναι.
Ίσως τα παιδιά αυτά- όπως άλλωστε και η κόρη της κολλητής μου- να κοιμούνται περισσότερο το πρωί.
Ίσως πάλι να είναι ζωηρά την επόμενη ημέρα και ας κοιμήθηκαν λιγότερο το προηγούμενο βράδυ, κάτι που δεν συμβαίνει με τις κόρες μου.
Στην πραγματικότητα μου αρέσει το γεγονός που τα παιδιά μου κοιμούνται τόσο νωρίς. Ο χρόνος από τη στιγμή που πάνε εκείνες για ύπνο μέχρι τη στιγμή που θα πάω κι εγώ (είναι ελάχιστος) είναι μία ευκαιρία για μένα και τον άντρα μου να έρθουμε πιο κοντά, να μιλήσουμε για τη μέρα μας και να πούμε τα δικά μας χωρίς να έχουμε τα παιδιά μέσα στα πόδια μας να κλαίνε, να γκρινιάζουν και εμείς να πρέπει να τα κυνηγάμε.
Θα πηγαίνουν για ύπνο πάντα τόσο νωρίς;
Σε καμία περίπτωση. Ήδη υπάρχουν κάποιες σπανιότατες φορές που κοιμούνται πιο αργά απ’ ότι πρέπει, μέχρι όμως να έρθει η στιγμή που θα «χαλάσουν» τελείως το ωραίο πρόγραμμα που τους έχω φτιάξει θα ακολουθούν το δικό μου και θα κοιμούνται στις 19:30. Όταν μεγαλώσουν λίγο ακόμα ίσως τις αφήσω να δουν τα πυροτεχνήματα στην Ανάσταση.
