Σε όλη μου την παιδική ηλικία ήμουν η “μαμά” της μητέρας μου, ενώ το μόνο που είχα ανάγκη ήταν να είμαι παιδί
Σε όλη μου την παιδική ηλικία ήμουν η “μαμά” της μητέρας μου, ενώ το μόνο που είχα ανάγκη ήταν να είμαι παιδί – «Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς σταμάτησα να είμαι παιδί.
Δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη μέρα, μια ημερομηνία που να γράφτηκε στο ημερολόγιο.
Αλλά θυμάμαι την αίσθηση. Ήταν τότε που, ενώ έπρεπε να παίζω με κούκλες, κρατούσα το χέρι της μητέρας μου για να την παρηγορήσω. Τότε που τα παραμύθια έπαψαν να με νανουρίζουν, γιατί τα βράδια έπρεπε να την ακούω να μου εκμυστηρεύεται τους φόβους της.
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που, στα χαρτιά, είχε δύο γονείς. Στην πράξη, όμως, η μητέρα μου ήταν μόνη. Και κουρασμένη. Ίσως και “σπασμένη” μέσα της. Δεν είχε στήριγμα, δεν είχε έναν ώμο να γείρει.
Έτσι, γίναμε εμείς – εγώ και τα αδέρφια μου – οι “ώμοι” της. Και γρήγορα, εγώ, το μεγαλύτερο παιδί, έγινα εκείνη που της κρατούσε το χέρι. Που την παρηγορούσε όταν έκλαιγε, που της έλεγε “θα τα καταφέρουμε”, που της υπενθύμιζε να πληρώσει τους λογαριασμούς, που πρόσεχε τα μικρότερα παιδιά. Δεν ήμουν παιδί. Ήμουν μια μικρή “μαμά” σε ένα ρόλο που δεν διάλεξα ποτέ!
Η μητέρα μου δεν ήταν κακή. Δεν με κακοποίησε. Με αγαπούσε με όλο της το είναι. Αλλά ήταν τόσο χαμένη στον δικό της πόνο, που δεν έβλεπε πως με άφηνε μόνη. Με γέμισε με ευθύνες που δεν αναλογούσαν στην ηλικία μου. Κάθε φορά που μου έλεγε “εσύ είσαι η δύναμή μου”, ένιωθα περήφανη και συνάμα θλιμμένη.
Γιατί ήξερα πως δεν ήταν δίκαιο. Το παιδί δεν πρέπει να είναι δύναμη. Το παιδί πρέπει να κρατιέται από τη δύναμη του ενήλικα.
Μεγάλωσα γρήγορα. Πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο θα έπρεπε. Έμαθα να διαβάζω τη διάθεση των ανθρώπων με το βλέμμα, να προβλέπω κρίσεις, να αποφεύγω εντάσεις, να “διορθώνω” την ατμόσφαιρα του σπιτιού. Ήμουν ο ενήλικας όταν κανείς άλλος δεν ήταν.
Σήμερα, χρόνια μετά, μπορώ πια να περιγράψω με λόγια σε αυτή την εμπειρία. Είναι αυτό που οι ειδικοί αποκαλούν γονεοποίηση του παιδιού – όταν το παιδί παίρνει τον ρόλο του φροντιστή. Δεν είναι εύκολο να το αποδεχτείς.
Δεν είναι εύκολο να πεις ότι σου έκλεψαν την παιδική σου ηλικία, χωρίς να νιώσεις ενοχές. Χωρίς να φοβηθείς πως κατηγορείς τη μητέρα σου. Αλλά η αλήθεια δεν χρειάζεται να συνοδεύεται από κατηγορίες. Μπορεί απλώς να ειπωθεί. Να αναγνωριστεί.
Το παιδί που ήμουν τότε, μέσα μου ακόμα ζει. Και κάθε φορά που επιτρέπω στον εαυτό μου να παίξει, να ξεκουραστεί, να αποτύχει χωρίς φόβο, εκείνο το παιδί ανασαίνει. Προσπαθώ – έστω και τώρα – να του δώσω αυτά που του στέρησαν. Να του πω πως αξίζει να είναι απλώς παιδί.
Αν είσαι μητέρα και διαβάζεις αυτές τις γραμμές, ίσως νιώσεις ένα σφίξιμο στην καρδιά. Ίσως δεις και δικές σου συμπεριφορές που δεν είχες προσέξει. Δεν γράφω αυτές τις λέξεις για να σε κρίνω.
Γράφω για να σου θυμίσω πόσο εύθραυστη είναι η ισορροπία ανάμεσα σε μια δυνατή σχέση με το παιδί σου και μια σχέση που το βαραίνει με ευθύνες. Μην του δώσεις τον ρόλο που εσύ δεν άντεξες. Δεν είναι δίκαιο. Ούτε για σένα, ούτε για εκείνο.
Το παιδί σου δεν είναι η φίλη σου, δεν είναι ο ψυχολόγος σου, δεν είναι το αποκούμπι σου. Είναι απλώς ένα παιδί. Και χρειάζεται να παραμείνει παιδί!»
mama365.gr
ΠΗΓΗ: www.newsitamea.gr
ΠΗΓΗ: www.giatros-in.gr
